Regulamin mundurowy
Za mundurową prostotą kryje się bogactwo treści. Mundur nie tylko pozwala na identyfikację (w myśl zasady „obcy – swój”) ale temu kto go nosi pozwala poczuć się częścią większej społeczności, którą łączą te same ideały i wartości.
Szacunek i pełna akceptacja założeń Pomocy Maltańskiej – Maltańskiej Służby Medycznej, a co za tym idzie, posłuszeństwo wobec tradycji oraz przyjętych w jej ramach zasad, jest świadectwem dojrzałości wolontariusza oraz ważną lekcją pokory, cech, które warto w sobie rozwijać. Mając na uwadze, jak głęboko historycznie osadzone są korzenie Maltańskiej Służby Medycznej członkostwo w tej służbie stanowi zarówno wyzwanie jak i drogowskaz w życiu wolontariusza. To z kolei przekłada się na poczucie odpowiedzialności za otrzymaną spuściznę i troskę o nią, by nienaruszoną przekazać ją kolejnym pokoleniom.
Poza ogólnymi zasadami, o których powyżej, mundur temu, kto go nosi, daje poczucie bezpieczeństwa pełnienia służby. Zarówno ze względu na swą konstrukcję jak i symbolikę, może chronić przed urazami i ich następstwami, tak w odniesieniu do ciała, jak i do ducha. Zwłaszcza przed tymi drugimi, czyli przed postępowaniem niegodnym wolontariusza Maltańskiej Służby Medycznej. Wszak w mundurze nie wszystko wypada czynić. Poza tym, mundur sam przez się pozwala głosić nadzieję na ratunek i taką fachową pomoc, jaka stanowi fundament działania Pomocy Maltańskiej – Maltańskich Służb Medycznych. Nie broda czyni filozofa, tak samo nie szata zdobi człowieka. W szczególności, nie mundur czyni Maltańczyka. Mundur tylko przypomina mu o tym, iż dobrowolnie i świadomie zdecydował się na uznanie za własną zakonnej dewizy Tuitio fidei et obsequium pauperum, czyli na takiego rodzaju posługę ubogim, która będzie zarazem konsekwencją i świadectwem wyznawanej wiary.
Regulamin mundurowy: Regulamin mundurowy
Uchwała ws. regulaminu mundurowego: Uchwała mundurowa
