Zakon Maltański
Zakon Maltański jest katolickim zakonem religijnym od 1113 roku, kiedy został uznany przez papieża Paschalisa II. Jako zakon religijny jest związany ze Stolicą Apostolską, ale jednocześnie pozostaje niezależny jako suwerenny podmiot prawa międzynarodowego.
W tym sensie religijny charakter Zakonu Maltańskiego współistnieje z jego pełną suwerennością. Wielki Mistrz – wybierany spośród Kawalerów Profesów Ślubów Wieczystych – jest jednocześnie głową suwerennego podmiotu oraz głową zakonu religijnego. W tym drugim charakterze Kościół Rzymskokatolicki nadaje mu rangę protokolarną kardynała.
Zgodnie z prawem kanonicznym Zakon Maltański jest świeckim zakonem religijnym, w którym część członków jest osobami konsekrowanymi – złożyli trzy śluby: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa – a inni złożyli jedynie specjalne przyrzeczenie posłuszeństwa. Zdecydowaną większość kawalerów i dam stanowią członkowie świeccy.
Ośmioramienny krzyż, który jest symbolem Zakonu, przedstawia osiem Błogosławieństw i stanowi wizualne przypomnienie jego duchowości.
Zgodnie z Konstytucją, członkowie Zakonu Maltańskiego zobowiązani są do zachowania wzorowej postawy chrześcijańskiej w życiu prywatnym i publicznym, przyczyniając się do podtrzymywania tradycji Zakonu.
Papież mianuje kardynała jako swojego przedstawiciela przy Zakonie Maltańskim – Cardinalis Patronus – którego zadaniem jest troska o sprawy duchowe Zakonu i jego członków oraz utrzymywanie relacji ze Stolicą Apostolską. Papież mianuje także Prałata Zakonu Maltańskiego spośród trzech kandydatów przedstawionych przez Wielkiego Mistrza. Prałat jest przełożonym duchownych Zakonu.
Zakon Maltański pozostaje wierny swoim inspirującym zasadom: dawaniu świadectwa wierze i służbie cierpiącym. Jego członkowie dzielą to samo powołanie i wspólnie dążą do solidarności, sprawiedliwości i pokoju. Opierając się na nauczaniu Ewangelii i w najściślejszej jedności ze Stolicą Apostolską, angażują się w czynną i dynamiczną działalność charytatywną wspieraną wiarą. Żaden Kawaler ani Dama nie jest nim z tytułu urodzenia czy zdobytych zasług, lecz dlatego, że odpowiedział na wezwanie, by być tam, gdzie istnieje potrzeba materialna lub moralna, gdzie jest cierpienie i jego tajemnica.
Gdziekolwiek się osiedlali, joannici najpierw zakładali szpital i hospicjum, a dopiero później – jeśli zachodziła taka potrzeba – budowali fortyfikacje obronne. Co oznacza bycie joannitą w Trzecim Tysiącleciu? Oznacza to poświęcenie się łagodzeniu cierpienia i niesieniu balsamu chrześcijańskiej miłości chorym – wszędzie na świecie, nie tylko w szpitalach, ale także w domach prywatnych i domach opieki, w dzielnicach nędzy zamieszkanych przez najuboższych. Zakon poświęca się nie tylko chorym, lecz także osobom społecznie izolowanym, ofiarom prześladowań i uchodźcom dowolnego pochodzenia i wyznania.
