Homo sapiens. Homo rogans. Człowiek myślący. Człowiek pytający.

»Dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?« (Dz 1,11) – anielskie pytanie – nie tylko ze względu na ponadczasową naturę pytających nie traci nic ze swojej aktualności. Odniósł się od niego papież Benedykt XVI przemawiając na krakowskich błoniach 28 maja 2006 roku. Jednocześnie zaznaczył, że »w odpowiedzi na to pytanie zawiera się podstawowa prawda o życiu i przeznaczeniu każdego człowieka«.

Dlaczego stoicie? »Stoimy na ziemi, bo tu postawił nas Stwórca jako uwieńczenie swojego dzieła stworzenia (…) „Stoimy na ziemi”, tkwimy w niej korzeniami, wyrastamy z niej. Tu tworzymy dobro na rozległych polach codziennego bytowania, w sferze materialnej, ale także duchowej: we wzajemnych relacjach, w budowaniu wspólnoty ludzkiej, w kulturze. Tu doznajemy trudu wędrowców, zmierzających do celu krętymi drogami, pośród wahań, napięć, niepewności, ale z głęboką świadomością, że wcześniej czy później ta wędrówka osiągnie kres«.

Dlaczego wpatrujecie się w niebo? »Wpatrywali się w niebo, bo odprowadzali wzrokiem unoszącego się w górę Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Nie wiadomo, czy wówczas zdawali sobie sprawę z tego, że właśnie otwierał się przed nimi najwspanialszy, nieskończony horyzont, ostateczny cel ziemskiego pielgrzymowania człowieka. Być może zrozumieli to dopiero wtedy, gdy zostali oświeceni przez Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Dla nas jednak to wydarzenie sprzed dwóch tysięcy lat jest czytelne. Jesteśmy wezwani, by stojąc na ziemi, wpatrywać się w niebo – kierować uwagę, myśl i serce w stronę niepojętej tajemnicy Boga. By patrzeć w kierunku rzeczywistości Bożej, do której od stworzenia powołany jest człowiek. W niej kryje się ostateczny sens naszego życia«. Tyle papież Benedykt.

Zrządzeniem Opatrzności również w tym roku majowa msza maltańska wypada w Uroczystość Wniebowstąpienia. Rok temu przegrałem literacką potyczkę z obecną tu Agnieszką Jarzyńską-Stęclik i fragment „Ballady z gór” śpiewanej przez Stare Dobre Małżeństwo do słów Józefa Barana i muzyki Krzysztofa Myszkowskiego musiał ustąpić pola „Modlitwie wspinacza” Ignacego Walentego Nendzy.

Agnieszko! Mam nadzieję, że tym razem pogodzi nas Robert Kasprzycki i jego „Niebo do wynajęcia”:

Niebo do wynajęcia

Niebo z widokiem na raj

Tam gdzie spokój jest święty, no bo…

Święci są pańscy

Szklanką ciepłej herbaty

Poczęstuje Cię Pan

Wizja nieba całkiem miła dla ucha, oka i podniebienia. Jednak kwestia własności już nie do końca. Wierzymy, że rzeczywistość nieba, do której zmierzamy nie będzie nam wynajęta, a dana. Pan Jezus obiecał przecież: »Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę« (J 14,1-4).

I jeszcze jedno, skoro o kwestii własności mowa. Miejsce Wniebowstąpienia, Święta Góra, jeden z trzech wierzchołków Góry Oliwnej pozostaje pod zarządem społeczności muzułmańskiej. Przewodnicy po Ziemi Świętej powiadają, że być może to wezwanie, abyśmy w drodze do nieba nie przywiązywali się do ziemskich miejsc, które choć ważne, są przecież wtórne do treści wiary.